Verhalen over Wen Mathot & Ida van Maris

Het idee om een internetpagina over mijn vader Wen (Wenceslaus) Mathot en mijn moeder Ida (Imelda- Cornelia) Mathot-Van Maris te maken is met deze website werkelijkheid geworden. Ik had de afgelopen jaren steeds meer het gevoel dat ik graag wilde weten hoe mijn vader Wen (geboren 6 juli 1923) en moeder Ida (geboren 12 november 1929) geleefd hadden. Ze zijn toch de twee personen waar ik uit voortgekomen ben. Ik was bang dat als ik niks met dat gevoel zou doen, dat het dan misschien wel eens te laat zou kunnen zijn om ze dat nog te kunnen vragen. Door deze internetpagina zijn ze nu dus voor iedereen te vinden en een bewijs dat ze  hebben  geleeft en  niet worden vergeten.

In 2004 heb ik mijn vader geinterviewd. Mijn moeder wilde in 2004 nog niet geinterviewd worden. Dat komt later wel een keer, had ze gezegd. Begin 2007 werd bij haar galblaaskanker geconstateerd. Een vorm van kanker waar geen genezing mogelijk is. In februari heb ik nogmaals aan mijn moeder gevraagd om mee te werken aan een interview. Meteen de daad bij het woord gevoegd en nog dezelfde maand 1,5 uur met haar gesproken en opgenomen op minidisc. In de maanden daarna gaf mijn moeder aan (mede op mijn verzoek) dat ze het toch wel leuk zou vinden om een aantal plaatsen uit haar leven nog een keer te bezoeken. Leuk voor haar maar ook waardevol voor mij. Deze bezoekjes die voor haar dierbaar waren heb ik allemaal gefilmd. We zijn samen (met mijn vader) naar Haarlem (Tuindorp) geweest naar het huis waar jongste jeugd heeft doorgebracht en tot 1936 gewoond heeft. Maar ook naar t' Veld, de plaats waar ze in de oorlog een aantal weken op de boerderij van de fam. De Boer is geweest om aan te sterken. Ook zijn we naar het NZH vervoersmuseum in Haarlem geweest. Haar vader was vroeger tramconducteur geweest. De films die gemaakt zijn vormen nu een waardevol bezit.Mijn moeder Ida is op 7 november 2007 op 77 jarige leeftijd overleden, nadat ze van al haar dierbaren persoonlijk afscheid had genomen. Ze heeft zelf de moed gehad om met behulp van de huisarts een einde aan haar leven te maken. Ze was zo ziek dat ze niet meer verder wilde leven. Ik ben erg trots op haar dat ze zo zelfverzekerd was om dat te doen. Vlak voordat ze overleed heeft ze mij haar trouwring gegeven. Ik heb deze ring nu altijd aan mijn halsketting hangen. Zo is ze toch nog een beetje bij mij. Ida is op haar "78ste verjaardag" 12 november 2007 gecremeerd in Haarlem. 

Het gesprek met mijn vader in 2004, waar ook mijn moeder bij aanwezig was, heb ik opgenomen op minidisc. Hij was toen net 80 jaar geworden. Gelukkig wilde hij er wel aan meewerken. Ik heb ongeveer 4 uur op verschillende dagen met hem aan tafel gezeten om allerlei vragen te stellen over zijn leven en zijn herinneringen aan de oorlog, zijn werk en andere zaken. Nu een waardevol bezit. Na het overlijden van mijn moeder bleef mijn vader alleen achter. Ik maakte mij toch wel zorgen om hem of hij het wel alleen zou redden. Dit was ook de zorg van mijn moeder voordat zij overleed. Ik had haar daarom ook beloofd om voor mijn vader te zorgen als zij er niet meer zou zijn. En zo ging ik elke dag even bij hem langs om te kijken of het allemaal goed ging. Dat was een hele opgave. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb. Heb hem toch wel beter leren kennen. Mijn vader is op 22 januari 2009 op 85 jarige leeftijd is overleden. Hij is op 27 januari 2009 gecremeerd in Haarlem. 

Vivaldistraat 31 in Heemskerk.

De Vivaldistraat in Heemskerk in 2009. Ons ouderlijk huis op hsnr. 31 (3e van rechts). Ida en Wen hebben hier (tot hun overlijden) gewoond. van 1958 tot 2009. Ik, René, ben de enige van de kinderen die in Heemkerk is geboren. Het is raar dat er nu iemand anders in "ons" huis woont. 

Ik heb wel als herinnering en afscheid van mijn geboortehuis het originele huisnummer meegenomen. Het originele huisnummer van de Vivaldistraat 31 in Heemskerk had mijn vader al jaren geleden (tijdens de renovatie) bij de voordeur vervangen door stenen cijfers. Het oude huisnummer is toen verplaatst naar de schuur achter het huis naast de schuurdeur. Op 6 mei 2009 moesten we de sleutel inleveren bij de woningbouw-vereniging. Toen dat gebeurt was dacht ik “is er niet iets aan het huis dat ik als herinnering mee kan nemen”. Toen ik later thuis was herinnerde ik mij het huisnummer bij de schuurdeur. Ik ben s’avonds in het donker gewapend met een schroevendraaier en hamer terug gegaan naar het huis en het nummer van de muur afgehaald. Het huisnummer staat nu in de vitrine bij wat leuke kleine spulletjes van mijn vader en moeder die ik al had.

Na het overlijden van mijn beide ouders moest het (huur) huis (Vivaldistraat 31 in Heemskerk) van mijn vader en moeder leeggehaald worden. Dit was een enorme klus. Er mocht natuurlijk niets van "waarde" verloren gaan. En dan bedoel ik voornamelijk foto's en persoonlijke bezittingen. Er is niets weggegaan zonder dat het eerst door mijn handen is gegaan. Je komt dan heel wat zaken tegen. Leuke maar ook emotionele zaken. Zoals trouwboekjes van mijn opa en oma's en brieven/kaarten die mijn ouders gekregen hebben toen ze gingen trouwen in 1953. Voor mij toch wel leuk om te lezen en te kijken. Speltjes van mijn vader die hij van de vakbond had gekregen omdat hij jarenlang (actief) lid is geweest. Van mijn moeder vond ik nog een herdenkingspenning van het Rode Kruis omdat ze een groot aantal keren bloed heeft gegeven, maar ook tanden en kiezen van ons in een luciferdoosje. Een aantal van deze zaken heb ik, samen met een aantal foto's bij mij thuis in de vitrinekast gezet. Een soort herdenkingsplek aan mijn vader en moeder.

24 juni 2001 Mijn vader voor het eerst na zijn ziekte , samen met mijn moeder bij mij op mijn verjaardag. Hij was ernstig ziek geweest. Door een zware longontsteking had hij kantje boord gelegen in het ziekenhuis. Sterk vermagerd op de foto (linksonder) maar toch weer bijna de oude zit hij samen met mam bij ons achter in de tuin.

Rieneke Mathot-de Wolf Rieneke foto rechts boven (geboren 13-09-1958) was de vrouw van mijn broer Fred en moeder van dochters Michelle en Denise. Rieneke is op 29 juni 2003 overleden. Natuurlijk veel te jong, ze was pas 44 jaar. Ze was ernstig ziek en heeft samen met Fred alles geprobeerd om haar ziekte te overwinnen. Helaas is dit niet gelukt. Het is haast niet te geloven dat ze er niet meer is, zoveel jaren later alweer. Je besteft je dan toch maar weer dat het leven zomaar kan stoppen. Dus geniet van elke dag. Leef!   

24 juni 2007 Op mijn verjaardag 24 juni 2007 was het de laatste keer dat mijn moeder Ida er nog bij was. Ze was toen al ziek, maar voelde zich toen nog redelijk goed. Tijdens een bezoek aan Haarlem een paar weken eerder, toen ik samen met mijn moeder (en vader) een paar voor haar belangrijke plekken uit haar leven hadden bezocht, zag ik bij een boekwinkel een boek over de geschiedenis van station Haarlem. Nu ben ik natuurlijk gek van de spoorwegen en daarom zij ik gekscherend tegen mijn moeder, "kijk dat is nu een leuk cadeau voor mijn verjaardag". Ze haakte daar meteen op in en zei "dat is goed want anders weet ik toch niets". Ze ging het boek meteen betalen en wilde het daarna aan mij geven. Ik zei "Nee dat wil ik nu nog niet, het boek wil ik pas op mijn verjaardag van jullie krijgen. Ik vroeg ook of ze dan misschien wat persoonlijks in het boek wilde schrijven. Nou dat vond ze eigenlijk maar niks, maar ze zou er over nadenken. Toen ik op mijn verjaardag het boek van haar en mijn vader kreeg zag ik meteen op de eerste pagina dat er wat stond.

Ik was daar erg blij mee, eigenlijk nog blijer dan met het boek. Toen ik even later het boek doorbladerde zat er bijna achter in nog iets. Mijn moeder had speciaal voor mij een kaart gekocht en deze in het boek geplakt, met daarop de tekst I love you forever.

7 november 2007 Op 7 november 2007 heb ik mijn Volvo 240 Super Polar gekocht. Deze Volvo wilde ik graag kopen na de verkoop van mijn Volvo Duett. De 240 Super Polar is de meest luxe uitvoering van de Volvo 240 serie en alleen voor de Italiaanse markt gebouwd. Mijn moeder had een paar weken voor haar overlijden aan ons, haar kinderen geld cadeau gegeven. Zij wilde dat nog graag. Met dat geld van mijn moeder en het geld van de verkoop van mijn Volvo Duett kon ik een Volvo 240 Super Polar aanschaffen. Ik vond een mooie Super Polar in Friesland via Marktplaats. Ik ben toen samen met mijn vader in mijn andere Volvo 245 GL uit 1981 naar Friesland gereden. De genoemde  Volvo 240 Super Polar uit 1992 was een prachtige wagen en meteen besloten om deze te kopen. Ik had afgesproken om de Volvo op 7 november in Friesland ophalen. Op 5 november had mijn moeder, omdat ze zo ziek was, in overleg met de huisarts besloten om op 7 november om 19:00 uur een einde aan haar leven te laten maken. Toen ik dat hoorde heb ik direct contact opgenomen met de verkoper van de Volvo met de mededeling dat het op 7 november niet zou lukken. Hij had daar natuurlijk alle begrip voor. Toen mijn moeder dat hoorde zei ze tegen mij dat ze de auto toch nog wel wilde zien. Ik wilde eigenlijk liever deze laatste dag dicht bij haar blijven. Maar ze bleef toch aandringen.

Dus toch s'morgens 08:30 uur vroeg op 7 november samen met Peter de trein  genomen naar station Heereveen. Daar zou de verkoper ons ontmoeten om het ons makkelijk te maken en zou de overdracht van de Volvo plaats vinden. Tot overmaat van ramp ging in Zwolle de trein niet verder vanwege een stroomstoring. Niemand kon ons vertellen hoe lang het zou duren. Ik raakte toen wel een beetje in paniek. We moesten natuurlijk wel weer op tijd thuis zijn. Op dat moment besloot Peter eigenlijk direct om een taxi te nemen. Zo kwamen we (wel €150,- armer) toch nog redelijk op tijd aan in Heereveen. Daar snel de auto op mijn naam gezet en het geld aan de verkoper gegeven. De terugweg verliep verder gelukkig zonder problemen. Om 15:30 uur waren we weer terug in Heemskerk. Mijn moeder lag boven op bed. Heb toen nog een tijdje bij haar in bed gelegen. Toen ze naar de WC moest kon ze vanuit het raam van boven naar buiten kijken. Ze heeft toen naar de auto gekeken en vond hem erg mooi. Eigenlijk wilde ze nog wel een rondje rijden, maar dat ging echt niet meer. Die avond om 19:25 uur is mijn moeder rustig ingeslapen. De datum 7 november 2007 staat nu als datum op het kentekenbewijs van mijn Volvo. Het is toch ook een beetje haar auto. Een foto van mijn moeder zit op het dashboard van deze Volvo. Elke keer als ik in deze Volvo rijd dan rijdt mijn moeder altijd in gedachte met mij mee. Kijk voor meer info over mijn Volvo's even op de Volvopagina op deze site.

Ida en Wen Mathot met al hun kinderen en kleinkinderen op 2 december 2006. Toch wel heel fijn dat we deze foto nog met zijn allen hebben gemaakt. Een jaar later had het niet meer mogeljk geweest.

<< Naar boven