Mijn liefde voor Volvo ......hoe is het allemaal begonnen.

In het jaar dat ik 18 werd (1978) heb ik in een keer mijn rijbewijs (na 16 lessen) gehaald. Je wilt dan ook graag een auto. Een jaar later kon ik van een buurman een oude Ford Escort bestel uit 1974 overnemen voor 200 gulden. Deze auto zag er niet echt mooi uit, maar voor een beginnend chaufeur als ik, een prima auto en.... zelf betaald van het geld wat ik op de markt verdiende. Hij was grijs van kleur en had het logo van het bedrijf waarvan hij geweest was er nog op staan. Ik heb meer dan 2 jaar zorgeloos met deze auto gereden, zonder ook maar iets uit te geven aan onderhoud. Na deze 2 jaar heb ik de auto naar de sloop gebracht. Deze auto is ook nog gebruikt om een film te maken voor het huwelijk van mijn broer Fred met Rieneke. In de film werd hij gebruikt als verhuiswagen voor een tuinset die wij als familie aan het bruidspaar cadeau gaven. Het filmpje is sinds kort op een DVD gezet. Het is nog steeds leuk om te zien.  

Toen ik in 1978 mijn rijbewijs had gehaald was ik al een beetje gek van een Volvo. Misschien kwam dit ook een beetje door mijn liefde voor Zweden en al het goede wat daar vandaan komt. Zoals o.a. Saab, Husqvarna en natuurlijk mijn grootste liefde.............. ABBA.  Foto rechts, ABBA en Volvo gaan goed samen en komen beide uit Zweden. Voor mij dus geen probleem om deze twee toppers uit dat prachtige mooie land definitief in mijn hart te sluiten. Uniek is deze poster uit 1977 met ABBA en Volvo Trucks. 

Nadat ik mijn Ford Escort met pijn in mijn hart op de sloop had achter gelaten heb ik een aantal jaren geen auto gehad. Maar dromen van een Volvo deed ik wel. Volvo intrigeerde mij, mede door hun grote voortrekkersrol wat veiligheid betreft. De autogordel is o.a. door hun uitgevonden. Vooral de robuuste uitstraling en lange levensduur van deze Zweedse auto's spraken mij zeer aan. Het mooiste product (voor mij) wat ze maakten was eigenlijk redelijk vierkant en had de bijnaam "tank" (lees Volvo 245). Zie ook mijn speciale Volvo 240 pagina. Maar helaas had ik voor dit type Volvo toen geen geld en nam genoegen met een toch wel iets "mindere" Nederlandse Volvo de Volvo 343. Ik heb 1984 een Volvo 343 GL gekocht uit 1978. Een lichtblauw metalic auto met sportstrepen. Het was het dan niet echt, maar er stond wel Volvo op. Het was een prachtige wagen waar ik toch wel trots op was (al was het eigenlijk een Daf 77) Daf was een paar jaar eerder door Volvo overgenomen en had toen toch wel het imago van een ouwe lullenwagen. Maar deze Nederlandse Volvo reed perfect en had een prima wegligging. Elke week werd hij door mij gewassen en gepoetst. Dat is toch wel iets wat ik van mijn vader had meegekregen. Hij was ook altijd heel zuinig, schoon en trots op zijn auto's. Wel bleef het bleef bij mij knagen dat het niet een echte Zweedse Volvo was. Dit gevoel werd alleen maar versterkt toen mijn Volvo 343 GL ondanks mijn vele poetsbeurten en onderhoud bij de Volvodealer toch wel erg begon te roesten.

Mijn aller eerste Volvo was er een van de type 343. Een Volvo 343 GL uit 1978. Toch een mooie auto voor mij. Ik was trots om er in te rijden. Hij paste ook wel bij mij toen.

In 1986 kon ik, omdat ik nog steeds bij mijn vader en moeder woonde (had genoeg kunnen sparen) op zoek naar een echte Volvo. Mijn Volvo 343 GL had ik nog, maar kon deze later verkopen aan een goede vriendin. In een krantenadvertentie (internet was er toen nog niet) kwam ik op het spoor van mijn droomauto. Een donkerblauwe Volvo 245 GL uit 1981. De kleur was nl. ook nog belangrijk. Ik vond hem in Monnikendam. Het was het nieuwe model met afgeronde knipperlichten voor en achter. Het eerste jaar dat dit model van de 240 serie geproduceerd werd. De voorgaande series hadden ook van die dikke bumpers en vond ik niet zo mooi. Ik ging samen met mijn vader de auto bekijken. Ik was meteen verkocht. Had vast nog wat van de prijs (fl 15.000,-) af kunnen praten, maar dat kon me eigelijk niets meer schelen. Met 138.000 km op de teller was dit echt MIJN droomauto en nog maar 5 jaar oud. De auto reed op LPG met ingebouwde gastank onder de vloer. Mijn vader verklaarde me voor gek, dat ik zo'n grote auto ging kopen, maar vond het wel een mooie wagen. Nadat de Volvo op mijn naam was overgeschreven reed ik apetrots mijn nieuwe aanwinst naar huis. Dat was nog eens wat anders als een Ford Escort of een Volvo 343. Ik was gewoon "verliefd" op deze auto, een liefde die nu al bijna 25 jaar duurt, want ik heb hem nog steeds.......! In het begin reed ik regelmatig in deze Volvo. Ik gebruikte hem voornamelijk om naar mijn werk in  Beverwijk te rijden.

Mijn prachtige blauwe Volvo 245 GL net in mijn bezit in 1986. Want was/is hij mooi.

In de loop van de jaren ben ik met deze auto meerdere keren op vakantie geweest. Naar de wintersport in Oostenrijk en ook naar Zweden. een keer met mijn toenmalig vriendin en de andere keer met de zwager van mijn broer Fred, Freek Jan de Wolf (die was helemaal gek van vrachtwagens van het merk Scania) Ik ben ook met deze auto naar Oost- en West-Duitsland (1989 en 1992) en Schotland (2000) geweest. Vooral de vakanties naar Zweden waren voor mij toch wel een hoogtepunt. Het gaf mij toch wel een speciaal gevoel om over de mooie wegen in Zweden te rijden. Maar ook het bezoek aan het Volvomuseum en de Volvofabriek in Gothenburg waren top. Zweden is een echt Volvoland. Je ziet er dan ook heel veel Volvo's rijden in alle soorten en maten. Saab is natuurlijk ook goed vertegenwoordigd in zweden, daarom ook met Freek Jan het Saabmuseum in Tröllhattan bezocht. In Trölhattan heb je ook de beroemde "slüsserna" Dit zijn zijn sluizen in het Gothakanaal tussen Gothenburg en Stockholm. Een schip gaat via deze sluizen tientallen meters omhoog om zijn reis te kunnen vervolgen. We zijn daarna ook nog in het bedrijfsmuseum van de Scaniafabriek geweest. Daar mocht je eigenlijk niet in, maar een fles sterke drank deed de deuren sneller opengaan. De Volvo 245 GL is wel een heerlijke auto om op vakantie te gaan. Vooral met zijn tweeën. Als je gaat kamperen kan je echt bijna je hele huis meenemen. En als de auto wat zwaarder beladen is dan rijdt hij nog beter. 

In april 1995 ging ik met mijn broer Fred naar een oude auto beurs in de buurt van Hoorn. Daar zag ik een prachtige grijze Volvo Duett uit 1965 staan. Ik speelde toen al een beetje met de gedachte om naast mijn Volvo 245 GL  ook nog een oude Volvo te kopen. Maar dat vond ik toen nog een beetje teveel van het goede. Nadat ik in mei 1995 een zwaar ongeluk had gehad met mijn fiets heb ik in een gekke bui mijn broer Fred de opdracht gegeven om de hiervoor genoemde Volvo Duett te kopen. Eigenlijk ondoordacht, want wat moest ik eigenlijk met 2 auto's. Ik denk dat het was omdat ik voor het zelfde geld bij het ongeluk dood had kunnen gaan. Het kon me allemaal niet meer schelen en je leeft maar een keer. De man waar ik hem van kocht zou hem helemaal opknappen, dat was de afspraak..... dacht ik en mijn broer Fred ook. Een paar weken nadat ik hem gekocht en hem samen met mijn broer Fred had opgehaald, kon ik hem naar Warmenhuizen brengen waar de verkoper een loods had. Daarna werd het alleen maar onduidelijker, de datum dat de auto klaar zou zijn werd steeds weer verschoven. Ik snapte er niets van. Het duurde en duurde maar voordat ik wat hoorde van de verkoper. Op een bepaald moment wilde hij steeds meer geld zien terwijl hij nog niks aan de Duett had gedaan. Toen ik wat extra had betaald ging er dan eindelijk toch wat gebeuren.

  kunnen huren van de gemeente, waar ik de Volvo 245 GL altijd al in stalde.

Nog een paar foto's van mijn oude Volvo Duett. Helaas heb ik hem weer moeten verkopen, met pijn in mijn hart.

Met mijn Volvo 245 op LPG rijden is goedkoop als je langere afstanden rijdt, dus niet echt bedoeld voor de afstanden die ik er normaliter mee reed. Je betaald namelijk voor de wegenbelasting 3 keer zoveel als voor een benzineauto. In het begin was het fl 190,- per drie maanden. Dat liep in de loop van de jaren op naar bijna fl 340,- per drie maanden. Op den duur werd het toch wel een beetje duur om zo te blijven rijden omdat ik niet genoeg kilometers maakte. Eigenlijk had ik beter de gasinstallatie kunnen verwijderen. Maar de wet eist dat dan alle onderdelen van de gasinstallatie worden verwijderd, dus ook de in de bodem van de auto geplaatste gastank. Als je die moet verwijderen heb je dus een gat in de bodem. Ik kon dat niet en voor mij onbespreekbaar.  Ik heb toch nog tot 1996 met de Volvo 245 GL gereden. Toen toch maar besloten om hem weg te zetten in de garage en wachten op betere tijden. Wegdoen was voor mijn geen optie. Het was toch een klein beetje mijn "kindje". Je had de mogelijkheid om je auto te schorsen. Dit koste een klein bedrag. Alleen de voorwaarden waren niet zo leuk. De auto mocht niet meer op de openbare weg staan. Je mocht er dus ook niet meer in rijden. Ik heb hem af en toe toch nog laten rijden door de schorsing tijdelijk op te heffen, om bijvoorbeeld op vakantie te gaan.

Om toch niet helemaal zonder auto te zijn, kocht ik een oude Suzuki Alto uit 1986. Deze was van mijn vriendin (mijn ex) geweest en kon ik voor een zacht prijsje overnemen. De Suzuki was vergeleken met de Volvo 245 kiezen tussen twee uitersten. De Volvo 245 was zwaar, groot, veilig en niet erg zuining met brandstof (1 op 10 op benzine en 1 op 8 op LPG als je lange afstanden reed). De Suzuki Alto was licht, klein, niet echt veilig, maar wel zuinig met brandstof (1 op 18). Belangrijk was ook dat de Suzuki Alto goedkoper was in de wegenbelasting en met verzekeringen.  Voor het geld wat ik per 3 maanden kwijt was voor mijn Volvo 245, kon ik makkelijk het hele jaar rijden met de Suzuki Alto. Dat ik niet meer in mijn Volvo 245 kon rijden deed me wel pijn. Het fijne van de Suzuki Alto was ook nog dat hij in de garage naast mijn Volvo Duett paste. Eigelijk had de aanschaf van de Suzuki alleen maar voordelen. Vooral financieel.

hebben. Ik lette ook op de matrixborden, omdat ik weet dat als deze 70 km/uur aangeven het verderop nog rijdt. Bij 50 km/uur staat het verderop stil. Toen ik onder het matrixbord reed zag ik dat deze 50 km/uur aangaf. Voor mij een zekerheid dat het verderop stilstond. Dus nog langzamer gaan rijden. En even later zaten allemaal auto's op elkaar. De vrachtwagen achter mij ging boven op zijn rem staan waardoor de oplegger schuin over de weg kwam te staan. Deze vrachtwagen met oplegger schermde mij af voor het daarachter aanstormende verkeer. Ik kon met mijn Suzuki nog net voor de ravage stoppen op de vluchtstrook. Ik ben toen gauw uit gestapt en achter de vangrail gaan staan. Wonder boven wonder mankeerde ik niks en mijn auto ook niet. Dit was toch wel een van mijn angstigste momenten uit mijn leven. Het geluid van gierende remmen en daarna een doffe klap zal ik nooit vergeten. Achter de plek (vrachtauto) waar ik met mijn auto stond lagen de auto's soms wel 4 hoog opgestapeld.

Foto boven, Luchtfoto van de ravage op de A9. Mijn Suzuki staat er net niet op. Ik stond links boven nog een paar meter terug op de vluchtstrook en mankeerde helemaal niets. Toch een engeltje op mijn schouder?

Nadat ik mijn vriend Peter had leren kennen in 1999 kochten we samen een Opel Corsa diesel. Peter zijn kinderen woonden bij hun moeder in Brabant. Hij had zelf een Volkswagen Golf. Deze was toch wel duur in gebruik, Vandaar dat deze verkocht werd. Na de Opel Corsa kochten we een Opel Astra station ook op Diesel. Omdat Peter altijd met deze auto naar zijn werk in Hoofddorp moest rijden, hield ik het bij mijn Suzuki's Alto als boodschappenwagen. Na een aantal jaren in de eerste Suzuki te hebben gereden werd deze toch wel slecht. Toen hij gekeurd moest worden, bleek dat de ophanging van een van de achterwielen doorgerot was. Dit koste toch wel veel en heb toen besloten om hem naar de sloop te brengen. Ik ben toen weer op zoek gegaan naar een andere Alto. Ik kwam via internet bij een bedrijf in Zaandam terecht. Dit had nog een Alto staan. Ook al behoorlijk op leeftijd maar wel voor een mooie prijs. Deze gekocht en weer lekker doorgereden met deze dit keer een rode Alto. Het zijn toch wel lekker auto's om in te rijden. Lekker "vlot" ook want als je 100 rijdt lijkt het wel 130 km/uur (zoveel herrie maken ze). In mei 2007 werd mijn Volvo 245 GL 25 jaar oud. Vanaf deze datum hoefde ik geen wegenbelasting meer te betalen en kon het oude beestje weer uit zijn slaap gehaald worden. Nu kon ik eindelijk zonder hoge kosten in mijn Volvo 245 GL rijden.

Linker foto, mijn 2e Suzuki Alto. Rechter foto, Mijn mooie Volvo 245 in 1997 vlak voor ik heb zou stilzetten in de garage. Hij ging te veel aan wegenbelasting kosten.

Ik besloot toen direct om mijn Suzuki Alto te verkopen, mede omdat Peter voortaan met de auto van zijn werk van huis naar Hoofddorp mocht rijden. Dus stond er altijd en auto voor de deur. Ik had toen ook al besloten om de Volvo Duett te verkopen. Ik deed er toch niets mee. Toen ik een leuke prijs ervoor kon krijgen nam ik toch met pijn in mijn hart afscheid van deze toch wel unieke Volvo. Ik had toen al besloten om nog een andere Volvo 240 te kopen. De Super Polar. De luxeste uitvoering van de 240 serie die er ooit geproduceerd was. Ik kreeg in juli van hetzelfde jaar samen met mijn broers en zus wat geld van mijn toen ernstig zieke moeder Ida. Met dat geld wat ik van haar gekregen had en het geld voor de Duett was bij elkaar voldoende om een hele mooie Volvo 240 Super Polar te kunnen kopen. Na een aantal verschillende Super Polars te hebben bekeken, kwam ik via Marktplaats in Friesland terecht. Deze persoon had een fantatisch mooie bordaux rode Super Polar uit 1992 in de aanbieding. Voor € 6000,-- werd deze van mij. Dit model was alleen verkrijgbaar geweest in Italie van 1991 tot 1993. De auto heb ik op 7 november 2007 gekocht, de dag dat mijn moeder overleed. Ze heeft hem op deze dag nog wel gezien. Dat maakt het toch wel speciaal. Het liefst zou ik beide auto's nu naast elkaar in mijn huiskamer willen zetten. Dan kan ik er de hele dag naar kijken, zo mooi vind ik ze. Helaas heb ik daar geen ruimte voor. Ik geef toe, het gaat een beetje ver, maar ik vind de Volvo 240 serie gewoon het mooiste automobiel die er rondrijd op deze aardbol.  

Foto's boven, 2007 Mijn blauwe Volvo 245 GL uit mei 1981 ziet er na al die jaren nog steeds prachtig uit. Helaas heb ik hem in 2013 weer op stal gezet door belachelijke belastingregels die onze regering verzonnen heeft voor oldtimers met LPG instalatie. Daaronder mijn Volvo 240 Super Polar uit 1992, door mij gekocht in 2007. Deze zeer luxe uitgevoerde 240 ziet er echt nog prachtig uit. Ik rijd er niet veel mee maar hij rijdt fantastisch.

In 2011 hebben Peter en ik onze Opel Astra uit 2002 ingeruild voor, Jawel, weer een Volvo. Nu een Volvo V50 1.6 D Momentum uit juli 2006. Een prachtige auto, maar dat kan ook niet anders, want het is en blijft natuurlijk een Volvo. In december 2013 is deze Volvo helaas alweer verkocht.

Peter kreeg namelijk via zijn werk een leaseauto. De keuze was voor mij natuurlijk niet moeilijk, maar het is Peter zijn auto. Gelukkig hoefde ik hem niet over te halen. Na een proefrit in een nieuwe Volvo V40 was hij helemaal om. Dat moest hem worden. Net voor het einde van het jaar werd hij afgeleverd. We moesten hem wel in Dordrecht halen, maar dat was het wel waard. De eerst blik op onze nieuwe Volvo. We konden het niet geloven dat deze prachtige splinternieuwe Volvo voor ons bestemd was.

We hadden nog nooit een nieuwe auto gehad. Prachtige auto om in ter rijden